piątek, 22 kwietnia 2011

Rasa Tosa Inu powstała w XIX wieku w Japonii ze skrzyżowania japońskich szpiców z buldogiem, bernardynem, dogiem niemieckim i mastifem. W swojej ojczyźnie brał udział w walkach psów. Niczym sumo przewracał przeciwników i trzymał ich przy ziemi.

Poza Japonią tosa inu te są rzadkością. Są czujne, skłonne do obrony, lecz nie agresywne. Potrzebują konsekwentnego wychowania.
RYS HISTORYCZNY
Stara rasa psów pasterskich, wywodząca się z Kaukazu (Armenia, Azerbejdżan, Gruzja); przez długie lata hodowana w izolacji - do Europy trafiła w końcu lat sześćdziesiątych, a pierwszy wzorzec rasy zatwierdzono dopiero w roku 1984.
WRAŻENIE OGÓLNE
Pies duży, krzepkiej budowy, o mocnym kośćcu i dobrze rozwiniętym umięśnieniu, grubej i elastycznej skórze. Format lekko prostokątny. Wyraźny dymorfizm płciowy – psy są większe, masywniejsze, o większych i cięższych głowach, mają też wyraźne grzywy. Wzrost psa nie mniej niż 68 cm, suki nie mniej niż 64. Pożądany wzrost 72-75 cm dla psa, 66-69 cm dla s
UŻYTKOWOŚĆ
Pierwotnie wykorzystywana jako rasa stróżująca, strzegąca stad przed dzikimi zwierzętami.
ZACHOWANIE I CHARAKTER
Charakter pewny siebie, zrównoważony, opanowany. Dla psów tych nietypowa jest bojaźliwość czy nadpobudliwość. Na własnym terenie nie akceptują obcych.

UWAGA: Na podstawie Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 15 grudnia 1998 r. w sprawie wykazu ras psów uznawanych za agresywne oraz warunków wydawania zezwoleń na utrzymywanie psa takiej rasy (Dz. U. Nr 159, poz. 1051) utrzymywanie psa tej rasy wymaga zezwolenia właściwego organu gminy.
SZATA I UMASZCZENIE
SIERŚĆ: włos prosty, gruby, z gęstym podszerstkiem. Na głowie i przedniej stronie nóg krótki i przylegający. Wyróżnia się dwa rodzaje szaty:

długa, o dłuższym włosie okrywowym, który na szyi tworzy grzywę, na przednich nogach pióra, a na tylnych – portki. Długa sierść porasta ogon, czyniąc go grubym i puszystym;

krótka, o włosie gęstym i jednolicie krótkim, bez grzywy, piór i portek. Włos nie może być gładko przylegający, na tułowiu jego długość wynosi nie mniej niż 4 cm.

MAŚĆ: wiele umaszczeń: szare, od ciemnego, niemal czarnego, przez wilczaste do jasnosłomkowo-szarego, płowe w odcieniach od rudoburego do jasnosłomkowego, przy czym włos może być umaszczony strefowo, białe i pręgowane od bardzo ciemnego, niemal czarnego, po jasnosłomkowo-pręgowane. Przy umaszczeniach jednolitych może występować czarna maska i białe znaczenia na łapach, klatce piersiowej, brzuchu i końcu ogona. Występuje też maść łaciata i z rozległymi białymi znaczeniami, przy różnej barwie podstawowej, ale wyżej cenione są maści jednolite. Niepożądana maść z dużymi łatami, zajmującymi większość tułowia i nakrapianie na pysku i nogach.
ZDROWIE I PIELĘGNACJA
Odporny na zimno, źle znosi przebywanie w budynkach, zdecydowanie bardziej odpowiada mu pobyt na wolnym powietrzu.


BUDOWA
GŁOWA: duża, masywna, o szerokiej i pojemnej mózgoczaszce, wyraźnych policzkach, dobrze wypełniona pod oczami. Kufa mocna, głęboka, tępo zakończona, łagodnie i równomiernie zwężająca się ku nosowi. Długość kufy nieco mniejsza od długości mózgoczaszki. Czoło szerokie, nieznacznie wysklepione, przedzielone nieznaczna pionową bruzdą, stop zaznaczony, niezbyt długi i nie bardzo wyraźny, zaznaczone łuki brwiowe. Wargi grube, przylegające, nos duży, czarny, tylko u psów jasnopłowych i białych dopuszczalny jest nos rozjaśniony.

USZY: obwisłe, nieduże, wysoko osadzone, krótko przycięte.

OCZY: nieduże, owalne, ciemne, skośne, osadzone szeroko i głęboko. Powieki dobrze przylegające. Niepożądane obwisłe powieki oraz wyraźna trzecia powieka.

UZĘBIENIE: wymagany komplet 42 zębów – białych, dużych, dobrze wykształconych i ustawionych tak, aby nie było odstępów, Siekacze ułożone w jednej linii. Zgryz nożycowy, ale od wieku 3 lat, wskutek starcia siekaczy, możliwe jest ich ustawienie w cęgach.

SZYJA: mocna, trochę krótsza od głowy, ustawiona pod katem 30-40° do linii grzbietu. Dopuszczalne niewielkie podgardle.

TUŁÓW: klatka piersiowa sięga co najmniej łokcia, jest długa, szeroka, w przekroju okrągła. Żebra wyraźnie wysklepione, dobrze rozwinięte żebra rzekome. Przednia część klatki trochę wysunięta przed staw barkowy. Brzuch nieznacznie podciągnięty. Kłąb wyraźny. Szeroki, dobrze umięśniony. Grzbiet prosty, mocny, szeroki i dobrze umięśniony, lędźwie krótkie, szerokie, dobrze umięśnione, lekko wysklepione. Zad szeroki, dobrze umięśniony, średniej długości, ustawiony niemal poziomo.

OGON: wysoko osadzony, w spokoju opuszczony, rozprostowany sięga stawu skokowego, sierpowaty, haczykowaty lub zakręcony.

KOŃCZYNY PRZEDNIE: oglądane z przodu proste, ustawione szeroko i równolegle. Łopatka i ramie długie, tworzą kąt około 100°. Podramię średniej długości, proste, masywne, dobrze umięśnione, w przekroju okrągłe, łokcie skierowane prosto do tyłu. Śródręcze krótkie, mocne, ustawione prawie pionowo. Długość przednich nóg do łokci trochę większa lub równa połowie wysokości w kłębie. Indeks wysokonożności 50 lub trochę więcej.

KOŃCZYNY TYLNE: oglądane z tyłu – proste i równolegle, oglądane z boku – trochę strome w stawach kolanowych i skokowych. Udo i podudzie niezbyt długie, stawy skokowe wyraźnie zaznaczone, śródstopie mocne i pionowo ustawione. Kończyny tylne nie są odstawione do tyłu.

ŁAPY: duże, okrągłe, wysklepione i zwarte.

RUCH: swobodny, zwykle niespieszny. Typowym sposobem poruszania się jest krótki kłus, przy przyspieszeniu przechodzący w trochę ciężki galop. Kończyny powinny poruszać się równolegle, z nieznaczną zbieżnością przednich łap, a stawy powinny być usztywnione. W kłusie kłąb i zad są na tej samej wysokości, a grzbiet utrzymuje swa linię.

WADY: budowa lekka lub limfatyczna, delikatny kościec, sylwetka kwadratowa lub mocno wydłużona. Wyraźne podgardle. Wysokość w kłębie mniejsza niż 65 cm dla psa i 62 cm dla suki. Mała, lekka, nieproporcjonalna do tułowia głowa, głowa wysklepiona, wyraźny guz potyliczny. Długa, lekka, szpiczasta kufa, grzbiet nosa wysklepiony lub wklęsły, słaba żuchwa. Zbyt wyraźny stop, pomarszczona skóra na głowie, obwisłe powieki. Bardzo duże, okrągłe, wypukłe i bardzo jasne oczy z niebieskim lub żółtozielonym odcieniem. Małe, rzadko rozmieszczone, mocno zniszczone żeby. Wysoko osadzona szyja. Słabo rozbudowana, płaska, wąska, płytka lub krótka klatka piersiowa. Wąski, zapadnięty lub wygrabiony grzbiet, Wąskie, długie, zapadnięte lub wygrabione lędźwie, wąski, krótki lub mocno ścięty zad. Strome ramię, zbyt głęboki kąt w stawie biodrowym, Krótkie, krzywe lub cienkie podramię, koziniec, miękkie śródręcze, luźne łokcie. Kończyny tylne podstawione (szablaste), mocno przebudowany zad, katowanie zbyt głębokie lub całkiem strome, słabe więzadła. Wąska postawa kończyn, luźne, płaskie łapy. Wyciągnięty kłus, nietypowy dla rasy długi, posuwisty krok. Ruch związany lub wyraźnie ciężki, zad wyraźnie podwyższony w ruchu, ruch nieharmonijny, stałe poruszanie się inochodem.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: wszelkie odchylenia od wzorcowego zgryzu, brak któregokolwiek zęba; tchórzliwość, nadpobudliwość, nie dająca się opanować agresja; wnętrostwo obu- lub jednostronne; psy o suczym wyglądzie; maść czysto czarna (jak węgiel) lub wątrobiana, bez względu na jej odcień, czarna podpalana lub czekoladowa podpalana i łaciata z tymi kolorami; genetyczne rozjaśnienie pigmentacji – maść błękitnoszara z szarymi powiekami i jasnym okiem, słomkowa lub jasnoruda z brązowymi powiekami, wargami i nosem i jasnym okiem; maść czaprakową; sierść miękka, bardzo krótka, jak futerko kreta; wrodzona krótkoogoniastość.
CIEKAWOSTKI
Wytrzymałość i małe wymagania oraz łatwość przystosowania się do różnych warunków środowiska pozwoliły na rozprzestrzenienie się owczarków kaukaskich we wszystkich strefach klimatycznych byłego ZSSR. Psy te były hodowane przede wszystkim w Gruzji, Armenii, Azerbejdżanie i Kałmucji, na rozległych stepach północnego Kaukazu i rejonu Astrachania. W górach Kaukazu psy tej rasy są masywniejszej budowy, na terenach stepowych są lżejsze, wysokonożne i często krótkowłose.

Na terenach, gdzie pełni jeszcze swoje pierwotne funkcje, obcina mu się uszy, aby zapobiec zranieniom ze strony wilków.
 

ANATOLIAN
Jedna z ras psów, należąca do grupy sznaucerów i pinczerów, psów molosowatych, szwajcarskich psów pasterskich oraz psów innych ras. Zaklasyfikowana do sekcji psów molosowatych w typie górskim. Według klasyfikacji FCI podlega próbom pracy.
RYS HISTORYCZNY
Według niektórych autorów (m.in. Hansa Räbera) nazwa owczarka anatolijskiego odnosi się do grupy tureckich psów pasterskich, zbliżonych do siebie wyglądem i użytkowością. FCI uznało jeden wzorzec dla owczarka anatolijskiego. Psy takie jak: Sivas-Kangal, Karabasz czy Akbash ujęte są jako odmiany jednej rasy, co u niektórych kynologów i hodowców tureckich wywołało głosy sprzeciwu. Działania klubów zarówno w Stanach Zjednoczonych (Akbash Dog Association International - prowadzący księgę hodowlaną Akbashów) czy w Wielkiej Brytanii (Anatolian (Karabash) Dog Klub - posiada ustalony wzorzec Karabasza) zmierzają do traktowania tych odmian jako ras i zachowania ich odrębnych hodowli.
UŻYTKOWOŚĆ
Hodowana w okolicach Siva odmiana Kangal przez chłopów i wojsko wykorzystywana jest do stróżowania i obrony. Coban köphegi, o silnym instynkcie terytorialnym broniły stad zwierząt hodowlanych i domostw przed wilkami oraz złodziejami.
Zasięg występowania Akbasha obejmuje tereny na zachód od Ankary i jest tam wykorzystywany jako typowy pies pasterski. Obecnie cieszy się największą popularnością w Stanach Zjednoczonych.
ZACHOWANIE I CHARAKTER
Tureckie psy pasterskie cechuje lojalność wobec przewodnika. W większości są nieufne w stosunku do obcych i wymagają szkolenia w zakresie posłuszeństwa. Opanowane i odważne, bez jakiejkolwiek agresywności, samodzielny, bardzo inteligentny i łatwy do prowadzenia. Dumny i godny zaufania. Odporne są na surowe warunki klimatyczne.
UMASZCZENIE
- Akbash posiada umaszczenie jednolicie białe, przeważnie długi włos.
- Kangal (Kangal i Karabasz według jednych autorów (Hans Räber) są traktowane jako jedna rasa w dwóch odmianach, według innych (Anna-Maria Krämer) to ten sam pies) ma włos krótki lub średni, bardzo gęsty, umaszczenie płowe z czarną maską, rzadziej występujące pręgowane, białe lub czarne.
- Coban köphegi (owczarek anatolijski) według wzorca spotykane jest różne umaszczenie

 

UŻYTKOWOŚĆ
Pies pasterski i bojowy.
ZACHOWANIE I CHARAKTER
Rottweiler jest psem zwykle przyjaznym w stosunku do domowników. Mimo jego masywnej budowy jest bardzo spokojny i wrażliwy, lecz zawsze czujny. Dość łatwy w układaniu i szkoleniu. W czasie nauki jest pojętny i wytrwały. Łatwość i podatność na szkolenie wymaga jednak odpowiedzialnego traktowania, gdyż w przeciwnym razie można go zepsuć. Samce mają tendencje do dominacji. W nieodpowiednich rękach, może stać się niebezpieczny. Wymaga konsekwentnego wychowywania już od szczeniaka.

UWAGA: Na podstawie Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 15 grudnia 1998 r. w sprawie wykazu ras psów uznawanych za agresywne oraz warunków wydawania zezwoleń na utrzymywanie psa takiej rasy (Dz. U. Nr 159, poz. 1051) utrzymywanie psa tej rasy wymaga zezwolenia właściwego organu gminy.
SZATA I UMASZCZENIE
Umaszczenie: czarne z czerwonobrązowymi znaczeniami

Buldog amerykański pochodzi ze Stanów Zjednoczonych, na początku hodowana przez rzeźników, później psy te walczyły na arenach przeciw bykom. Buldog amerykański jest ciężki, silnie zbudowany, może być niebezpieczny, przy złym wychowaniu.
Rasa bojowych psów z Majorki pochodzi z Półwyspu Iberyjskiego. Do Europy Środkowej przybyły przed XIII wiekiem - w czasie rozkwitu handlu śródziemnomorskiego. Dokładna historia nie jest znana, gdyż istnieje bardzo mało obrazów i technicznych opisów tej rasy. W XIX - XX wieku brały udział w, bardzo popularnych w Wielkiej Brytanii, walkach psów.

Bojowe psy z Majorki są bardzo silne, umięśnione. Mają szeroką czaszkę i mocne szczęki. Z natury są spokojne, ale jeżeli wymaga tego sytuacja potrafią walczyć.
American pitbull terrier jest bardzo energicznym i eleganckim psem. Biorąc pod uwagę jego rozmiary można go uznać za najsilniejszego psa na świecie. Niejednokrotnie był bochaterem narodowym, gwiazdą filmową (grał w takich filmach jak: ""Nasza banda", "Mali hultaje), przez co udowodnił wyjątkową inteligencję tej rasy. Unikatowość pitbulla polega na tym, że jako jedyna rasa na świecie łączy w sobie wiele sprzeczności: jest chuligański, ale delikatny; silny, a jednocześnie wrażliwy; wybuchowy, ale jednocześnie podatny na trening; figlarny, ale bardzo rozsądny. Pitbull jest wspaniałym psem towarzyszącym, jeżeli ma ODPOWIEDZIALNEGO, KONSEKWENTNEGO I TROSKLIWEGO opiekuna. Pit nie jest rasą dla każdego. Jak każdy inny pies bojowy wymaga on kontroli i stanowczości, więc nie nadaje się on dla ludzi starszych i dzieci (oczywiście pit bardzo nadaję się do rodziny dziećmi, ale jego przewodnikiem nie może być dziecko). Osoba, która nie miała żadnego psa, nie powinna jako pierwszego wybierać pitbulla. Nazywają go mordercą - psem atakującym bez zastanowienia, są to tylko głupie wymysły ludzi. Jest to pies godny zaufania i bardzo oddany człowiekowi.

DOG ARGENTYŃSKI
Jedna z ras psów, należąca do grupy psów w typie pinczera i sznaucera, psów molosowatych, szwajcarskich psów pasterskich i innych ras. Zaklasyfikowana do sekcji psów molosowatych w typie dogowatym.
RYS HISTORYCZNY
Rasa powstała w 1929 r. Stworzył ją Dr. Martinez z Cordoby (jednej z prowincji argentyńskich). Rasa została oficjalnie zarejestrowana w 1973 roku.
SZATA I UMASZCZENIE
Umaszczenie jest jednolite, całkowicie białe - jedna czarna lub ciemna plama wokół oka jest dopuszczalna, jeśli nie pokrywa więcej niż 10% powierzchni głowy. Włos jednolity, krótki, prosty i gładki w dotyku.
ZACHOWANIE I CHARAKTER
Dog argentyński to opanowany, silny pies, mało szczekający. Sprowokowany potrafi walczyć bezkompromisowo. Suki po wydaniu miotu na świat likwidują wszystkie inne szczeniaki, natomiast psy mają problemy z tolerowaniem innych osobników tej samej płci na swoim terytorium.
UŻYTKOWOŚĆ
Sprawdza się w polowaniach na dużą zwierzynę, a także jako pies stróżujący.
CIEKAWOSTKI
Na podstawie Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 15 grudnia 1998 r. w sprawie wykazu ras psów uznawanych za agresywne oraz warunków wydawania zezwoleń (Dz. U. Nr 159, poz. 1051) utrzymywanie psa tej rasy wymaga zezwolenia właściwego organu gminy.

czwartek, 21 kwietnia 2011


CAVALIER KING CHARLES SPANIEL
Jedna z ras psów, należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji angielskich spanieli do towarzystwa.
RYS HISTORYCZNY
Przodkami tych psów były płochacze francuskie i hiszpańskie. W XVI wieku Cavaliery cenione były we Francji głównie przez Henryka III, a później przez Ludwika XIV. W Anglii znane były w kręgach arystokracji jako psy do towarzystwa. Rasa ta znalazła uznanie wśród takich osobistości jak: Karol I i II, od którego wzięła się nazwa rasy, hodowali je także wcześniej: James I (1437-1460), Henryk VIII, Elżbieta I oraz Maria Stuart.
WYGLĄD
Żywy, pełen wdzięku, proporcjonalny z miłym wyrazem.
UŻYTKOWOŚĆ
Współcześnie Cavalier King Charles Speniel jest hodowany w celach reprezentacyjnych. Wykorzystuje się także go w dogoterapii. Nadaje się do psich sportów tj. mini agility. Dawniej używany do polowań. Teraz jest psem głównie do towarzystwa.
Cardigan to bardzo przyjacielski pies, który uwielbia być w centrum zainteresowania. Jest bardzo inteligentny, bardzo wierny i najlepiej można go opisać jako psa z poczuciem humoru... to urodzony komik.

Jest psem rodzinnym, wspaniale dogaduje się z dziećmi i jest doskonałym psem domowym. Nie powinien być trzymany w kojcu. Naprawdę wierzę, że cardigan powinien mieć swoje miejsce w centrum domu i żyć jak członek rodziny.

Oczywiście, nie jest aniołem! Jeśli ciągnie za coś, co łatwo poruszyć, to takie coś zostawi. Jeśli ciągnie za coś trudnego do poruszenia, wtedy traktuje to jako wyzwanie i będzie ciągnął z całych sił. Czujcie się ostrzeżeni!

Ma swoją osobowość i różni się od wszystkich innych ras, które hodowałem lub z którymi mieszkałem. W jaki sposób się różni? Tak naprawdę nie potrafię tego wyjaśnić. Trzeba mieć cardigana w domu, aby to zrozumieć.

Jest to pies, który wyczuwa każdy twój nastrój i następny krok. Tak naprawdę jest tam już przed tobą. Jest prawie człowiekiem, oczekuje, że będziesz do niego mówił, a on wtedy słucha. Wie, kiedy jesteś szczęśliwy i wyczuwa twój smutek, a wtedy przychodzi do ciebie i kładzie Ci głowe na kolanach.

Wie także, kiedy jesteś zły, a wtedy się oddala i chowa aż do chwili, kiedy uzna, że już bezpiecznie może opuścic kryjówkę, a wtedy po cichu podchodzi do ciebie.

Lubi długie spacery. Kocha się tarzać w lisich odchodach i z utęsknieniem czeka na chwilę, kiedy będzie mógł zlizać sos pomidorowy, którym (jak dobrze o tym wie) będziesz musiał go natrzeć, żeby się pozbyć tego wstrętnego zapachu. Tak, sos pomidorowy działa cuda.

Łatwo się dogaduje z innymi zwierzętami. Tak ławo, że często staje się zaborczy i zagania je w bezpieczne miejsce, by móc je chronić.

Jest bardzo posłuszny i łatwy do szkolenia i chociaż jest "dużym małym psem" na krótkich nóżkach, jest bardzo sprawny i uwielbia trenować agility lub brać udział w zawodach posłuszeństwa. Zdobycie Good Citizen Award powinno być dla niego bułką z masłem, o ile właściciel wytrzyma do końca kursu. Niestety, jestem jednym z tych właścicieli, który nie ma na to odwagi, bo wiem, że w połowie dostałbym ataku paniki i przyniósł wstyd mojemu przyjacielowi.

Jeżeli po przeczytaniu tego artykułu pomyślisz, że Welsh Corgi Cardigan jest psem dla Ciebie, przygotuj się na to, że będzie twoim przyjacielem i członkiem rodziny przez wiele lat. Bardzo prawdopodobne, że jako starszy pRozmawiaj z nim i spraw, by czuł się potrzebny i doceniany... Jest z krwi i kości i potrafi odczuwać radość i ból. Nie jest zabawką."
ies w wieku 15 lat będzie nadal sprawny i aktywny. Będzie Ci wiele dawał, pamiętaj, aby mu to wynagrodzić. Rozmawiaj z nim i spraw, by czuł się potrzebny i doceniany... Jest z krwi i kości i potrafi odczuwać radość i ból. Nie jest zabawką."

RYS HISTORYCZNY
Psy tej rasy pochodzą od grupy półdzikich psów zwanych pariasami. Zainteresowanie rasą w Europie przypada na lata 30. XX wieku. W tym okresie Rudolfina Menzel próbowała wdrażać psy europejskie do działań militarnych na pustyniach dzisiejszego Izraela. Jednak w tak trudnych warunkach klimatycznych okazywały się te rasy nieprzydatne. Jej uwagę zwróciły wtedy psy żyjące w ówczesnej Palestynie, na obrzeżach miast, ale nie udomowione. Od tamtych lat odbywała się selekcja osobników pod względem użytkowości. Menzel opracowała pierwszy wzorzec Canaan Doga, jednak dopiero po jej śmierci, w 1964 roku FCI uznała oficjalnie te rasę.

UŻYTKOWOŚĆ
Psy te do dziś żyją na wolności na pustyni Negew w Izraelu. W Polsce nie ma zarejestrowanych przedstawicieli tej rasy. Canaan dog świetnie sprawdza się na torach agility i prawie nigdy nie uszkadza opuszków swych łap, gdyż są niezwykle twarde. Do półdzikich psów zwanych pariasami zaliczamy rasy: Canaan Dog, Śpiewający pies z Nowej Gwinei, Pies z Karoliny Południowej, dingo oraz indyjski typ pariasa.
WYGLĄD
Canaan to pies średniej wielkości, ale zachowujący lekkość i zwinność. Jest bardzo wytrzymały i może pokonywać nawet bardzo długie dystanse. Psy tych ras powinny mieć jak najciemniejsze oczy, stojące, któtkie uszy i zakręcony nad grzbietem ogon. Dzisiejsze psy Canaany są bardzo łowne i uwielbiają polować. Charakteryzuje je czujność, nieufność względem obcych, odwaga i niezależność. Wymagają odpowiedniego szkolenia z obustronnym zaangażowaniem i szacunkiem.
SZATA I UMASZCZENIE
Umaszczenie dopuszczalne jest różnorodne ( czarne, białe, czarno-białe, biało-brązowe,z ciemną maską lub bez niej). Najpopularniejsze są odcienie piaskowe i czerwonobrązowe. Sierść złożona z dwóch warstw: zwartego gęstego podszerstka oraz twardego włosa okrywowego. U samców występuje kryza.

RYS HISTORYCZNY
Cairn terier pochodzi z Inverness w Szkocji. Król szkocki Jakub VI rozkazał wysłać z Edynburga sześć "ziemnych terrierów" do Francji w prezencie. Prawdopodobnie był one przodkami cairnów. Najstarsza hodowla cairn terierów powstała ok. 1837 r. i była prowadzona przez kapitana Macleoda z Drynoch na wyspie Skye. Cairn terier jest uznawany za przodka terierów szkockich, a jego bliskim krewniakiem jest West Highland White Terrier.
WYGLĄD
Jest to zwinny, ruchliwy pies, wyhodowany po to, by pracował, o czym świadczy jego wygląd. Pewnie stoi na przednich kończynach, tylne mocnej budowy. Klatka piersiowa głęboka. Porusza się swobodnie. Sierść jest odporna na zamiany atmosferyczne.
UŻYTKOWOŚĆ
Pierwotnie pies myśliwski, łowca szkodników, szczurołap. Obecnie głównie pies do towarzystwa, rzadko używany jako pies myśliwski.
Jedna z ras psów, należąca do grupy psów aportujących, płochaczy i psów wodnych. Zaklasyfikowana do sekcji płochaczy.

Clumber Spaniel jest dużym, masywnym spanielem. Posiada szeroką i dużą głowę o wyraźnym przełomie czołowym i głęboko osadzonych oczach. Jego jedwabista i czysto biała szata jest szczególnie obfita na szyi i klatce piersiowej. Jest oddanym, pojętnym i wytrzymałym psem o wyczulonym węchu. Przeciętna długość życia u tej rasy wynosi ok. 12 lat.
PRZEZNACZENIE
1. KRAJ POCHODZENIA: Chiny
2. PATRONAT: FCI
3. DATA OPUBLIKOWANIA OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 14.04.999
Pies myŚliwski i stróżujący.
5. KLASYFIKACJA F.C.I.
Grupa II Sznaucery, pinczery, molosy, szwajcarskie psy pasterskie i rasy pokrewne. Sekcja 2.1 Molosy, typ dogowaty. Nie podlegają próbom pracy.
6. KRÓTKI RYS HISTORYCZNY
Ta chińska rasa istnieje od setek lat w prowincjach nadbrzeżnych Morza Południowo-chińskiego. Miasto Dialak w prowincji Kwun Tung prawdopodobnie jest miejscem pochodzenia rasy.
7. WYGLĄD OGÓLNY
Aktywny, zwarty pies średniej wielkości, o kwadratowej sylwetce. Pofałdowana skóra na czaszce i kłębie, małe uszy i "hipopotamia" kufa nadają shar peiowi unikalny wygląd. Psy większe i mocniejsze niż suki.
8. ISTOTNE PROPORCJE
Wysokość w kłębie Shar-Pei jest niemal równa jego długości ciała, mierzonego od łopatki do guza kulszowego, zwłaszcza u psów. Długość kufy jest niemal równa długości czaszki.
9. USPOSOBIENIE
Pies opanowany, niezależny, wierny, przywiązany do swojej rodziny.
10. GŁOWA
Raczej duża w stosunku do wielkości tułowia. Skóra na czole tworzy zmarszczki przechodzące na policzki i niżej tworząc podgardle.
11. MÓZGOCZASZKA
Czaszka: Płaska i szeroka. Stop: Umiarkowany.
12. TRZEWIOCZASZKA
Nos: Duży i szeroki, pożądany czarny, ale każdy kolor dopuszczalny stosownie do umaszczenia. Szerokie, rozwarte nozdrza.
Kufa: Charakterystyczna dla rasy. Szeroka od nasady do wierzchołka nosa, nigdy zbieżna. Wargi i kufa dobrze wypełnione. Wybrzuszenie u nasady nosa dopuszczalne.
Pysk: Pożądane niebiesko-czarny język, podniebienie, dziąsła i wargi. Różowe plamy na języku dopuszczalne. Cały język różowy w wysokim stopniu niepożądany. U psów o jasnym umaszczeniu cały język jest jednolicie lawendowy.
Szczeki / Zęby: Szczeki mocne, dokładny zgryz nożycowy, tzn. górne siekacze szczelnie przykrywają dolne i są pionowo ustawione w szczękach. Wypełnienie dolnej wargi nie powinno być na tyle duże aby wpływało na zgryz.
Oczy: Ciemne, w kształcie migdałów, o groźnym wyglądzie. Jaśniejsze oczy dopuszczalne przy jasnym umaszczeniu. Skóra, fałdy i włosy otaczające oczy nie mogą zaburzać funkcjonowania oczu i powiek. Jakikolwiek ślad podrażnienia gałki ocznej, spojówki albo powiek w wysokim stopniu niepożądany. Oczy wolne od entropium.
Uszy: Bardzo małe, dość grube, w kształcie trójkątów równobocznych, lekko zaokrąglone na końcach, wysoko osadzone, końcówki skierowane w stronę oczu, osadzone dokładnie nad nimi, szeroko, przylegające do czaszki. Stojące uszy w wysokim stopniu niepożądane.
13. SZYJA
Średniej długości, mocna, dobrze osadzona na łopatkach. Luźna skóra pod szyją, ale nie przesadnie.
14. TUŁÓW
Fałdy skóry na tułowiu u dorosłego psa w wysokim stopniu niepożądane, oprócz fałd na kłbie i u nasady ogona, gdzie są one umiarkowanie wykształcone.
Linia górna: Lekko opadająca za kłębem; dalej wznosi się nieznacznie do lędźwi.
Grzbiet: Krótki, mocny.
Lędźwie: Krótkie, szerokie, lekko wysklepione.
Zad: Raczej prosty.
Klatka piersiowa: Szeroka i głęboka.
Dolna linia: Lekko uniesiona w partii lędźwiowej.
15. OGON
Gruby i okrągły, stopniowo zwężający się do końca. Bardzo wysokie osadzenie ogona jest cechą charakterystyczną rasy. Może być noszony wysoko i zakręcony, ściśle skręcony albo słabo zwinięty noszony na boku. Brak lub skrócenie ogona w wysokim stopniu niepożądane.
16. KOŃCZYNY
PRZEDNIE: Proste, średniej długości, o mocnym kośćcu. Skóra na przednich kończynach bez śladu fałd.
łopatki: Umięnione, ustawione ukośnie.
Nadgarstki: Lekko pochylone, mocne i elastyczne.
TYLNE: Umięśnione, mocne, umiarkowanie kątowane, oglądane z tylu prostopadle ustawione do podłoża i równolegle do siebie. Fałdy skóry na udzie i podudziu,śródstopiu podobnie jak zgrubienia skóry na stawach skokowych niepożądane.
Pięty: Nisko ustawione.
łapy:średniej wielkości, zwarte, nie płaskie. Palce dobrze wysklepione. Na tylnych łapach brak ostróg.
17. RUCH
Pożądanym ruchem jest kłus. Krok swobodny, wyważony, dynamiczny z długim wykrokiem, mocnym napędem tylnych kończyn. łapy stawiane nieco zbieżnie przy zwiększonej szybkości. Sztywny krok niepożądany.
18. SZATA
Włos: Charakterystyczny dla rasy: krótki, szorstki i szczeciniasty. Włos jest prosty i nastroszony, ale na kończynach najczęściej przylegający. Brak podszerstka. Włos różnej długości od 1 do 2.5cm. Nigdy nie korygowany.
Umaszczenie: Wszystkie jednolite kolory oprócz białego dopuszczalne. Ogon i tylna strona ud może być jaśniejsza. Ciemniejszy odcień na grzbiecie i na uszach dopuszczalny.
19. WIELKOŚĆ
Wzrost: 44 - 51cm w kłębie.
20. WADY
Każde odstępstwo od wzorca należy traktować jako wadę. Jej ocena powinna być proporcjonalna do stopnia tego odstępstwa.
21. POWAŻNE WADY
Zgryz inny niż nożycowy (niewielki tyłozgryz dopuszczalny). Niewypełniona kufa. Plamisty język (nie dotyczy różowych plam). Duże uszy. Nisko osadzony ogon. Włos dłuższy niż 2.5cm.
22. WADY DYSKWALIFIKUJĄCE
Płytka kufa z wyraźnym tyłozgryzem; przodozgryz. Cały różowy język. Dolna warga zwinięta tak, że zakłóca prawidłowość zgryzu. Okrągłe, wyłupiaste oczy. Entropium, ektropium. Skóra, fałdy albo włosy zakłócające normalne funkcjonowanie oczu. Stojące uszy. Skrócony ogon lub jego brak. Ciężkie fałdy skóry na tułowiu (oprócz kłębu i nasady ogona) i kończynach. Nie jednomaściste umaszczenie (albinotyczne, pręgowane, łaciate, czarne podpalane, czaprakowe).
23. UWAGI
Psy muszą mieć dwa, normalnie rozwinięte jądra, w pełni usytuowane w mosznie. Jakakolwiek widoczna ingerencja chirurgiczna (zwłaszcza dotycząca warg i powiek) powoduje, że pies nie podlega ocenie. shar-pei
POCHODZENIE SHAR-PEI
Pochodzący z Chin Shar-pei jest, bez wątpienia, jednym z najbardziej oryginalnie wyglądających psów. Jest bardzo starą rasą liczącą sobie ponad 2000 lat. Powstała w czasach dynastii Han. Rysunki i ceramika z tego okresu przedstawiają psy bardzo podobne do dzisiejszych Shar-pei. Za miejsce pochodzenia rasy uznaje się chińskie miasto DIALAK w prowincji KWUNG TUNG. Shar-pei był wówczas psem typowo pracującym, wykorzystywanym do pilnowania stad, polowań i stróżowania. Przypuszcza się,że przodkiem tej rasy jest Chow-chow (posiadający niebieski język), górski pies z Pirenejów i Mastif tybetański. Niegdyś wierzono, że niebieski język szczekajecego Shar pei ma moc odstraszania diabła. Istniały najprawdopodobniej dwa typy rasowe, różniące się przede wszystkim budową - mocny, dobrze umięśniony i krótkowłosy Shar pei z Chin Południowych, oraz krępy ,niski, pełniący rolę pasterza z centralnych rejonów Chin. Do pracy i hodowli wybierano psy najsprawniejsze i najbardziej inteligentne, a te które nie spełniały oczekiwań, były zabijane i zjadane.
Przyszedł taki moment,że rasa była bliska całkowitemu wyginięciu, gdy Komunistyczna Partia Chin wydała dekret o podatkach za posiadanie psów. Niewielu właścicieli stać było na jego zapłacenie, toteż po tym okresie prawie nie widziano Shar pei w Chinach. Na szczęście mieszkający w Hongkongu chińczyk Matgo Law prawdziwy pasjonat, miłośnik rasy - niemal w ostatniej chwili - za pośrednictwem amerykańskiego pisma kynologicznego zwrócił się z apelem o pomoc w uratowaniu rasy. Akcja zakończyła się sukcesem. Zgłosiło się ponad 200 hodowców, którzy od samego początku odbudowali populacje Shar-pei.
W 1974 roku w Księdze Rekordów Guinnessa odnotowano, iż Sharpei jest najrzadszym psem na świecie, bo zarejestrowanych jest 45 okazów tej rasy. W 1960r. Matgo Law założył w Hongkongu - Hong Kong and Kowllon Kennel Association. Stowarzyszenie to zajęło się odtworzeniem genealogii i opracowaniem podstaw wzorca rasy. W 1981 roku Shar-pei uznany został przez Międzynarodową Federację Kynologiczną, co przyczyniło się do odrodzenia rasy. W Polsce Sharpei pojawił się pod koniec lat osiemdziesiątych.

WYCHOWANIE SHAR-PEI
Shar peia - z całą pewnością uda się dobrze ułożyć. Jednak warunkiem sukcesu jest wczesna nauka podstawowych komend, socjalizacja z innymi psami oraz anielska cierpliwość i konsekwencja w postępowaniu. Shar-pei niezwykle źle znosi kary fizyczne oraz ostre techniki szkolenia. Potrzebuje łagodnego, choć stanowczego podejścia. Najwięcej problemów zdaniem właścicieli Shar pei ,przysparza komenda "do nogi". Shar-pei momentami zachowuje się jakby stracił słuch chodząc własnymi ścieżkami - zupełnie jak kot.Szkoląc sharpeia z cała pewnością musimy postawić na dobrą zabawę ,która skutecznie wzmocni więzi oraz wzbudzi w shar peiu zaufanie. Najlepsze efekty daje więc szkolenie motywacyjne - oparte na nagrodach i zachętach, krótko rzecz ujmując - przyjemnościach.Shar pei jest bardzo dobrym towarzyszem-inteligentnym,cichym,czujnym psem, nie pozbawionym jednak czułości i wrażliwości .Nadaje się zarówno jako kompan zabaw dla dzieci oraz jako stróż i przyjaciel dla osób starszych.Dobór odpowiedniego psa dla rodziny i jej potrzeb powinien zostać przeprowadzony przez hodowcę rasy,który już w najwcześniejszym okresie życia szczeniaczka jest w stanie określić jego cechy i predyspozycje.Przed decyzją o zakupie shar pei warto odwiedzić hodowle,wybrać się na wystawę oraz do odziału Związku Kynologicznego-celem zgromadzenia potrzebnych informacji,obejrzenia najładniejszych przedstawicieli rasy,oraz wybrania rodziców naszej przyszłej pomarszczonej istotki.

BORDER COLLIE
Jedna z ras psów, należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich).

 
RYS HISTORYCZNY
Rasa pochodzi ze Szkocji, a właściwie z Border Country krainą leżąca pomiędzy Anglią a Szkocją. Stąd też pochodzi nazwa rasy: "border" to w języku angielskim "granica", natomiast "collie" oznacza "użyteczny przedmiot". Rasa była stworzona pod kątem użytkowym i oficjalnie uznana w 1843 r. Wzorzec ostatecznie ustalono w 1976 r.
UŻYTKOWOŚĆ
Pies pasterski, pomocnik w zaganianiu owiec. Wykazuje olbrzymią potrzebę i chęć do pracy oraz ciągłego ruchu. Doskonale nadaje się do uprawiania wszystkich sportów kynologicznych, z wyjątkiem szkolenia w kierunku IPO (szkolenie na psa obrończego). Sprawdza się także jako pies lawinowy w górach i jako pies tropiący.

SZATA I UMASZCZENIE
Najczęściej czarno-biały, ale również czekoladowo-biały, blue-merle, red-merle, tricolor, sobolowy. Nie preferuje się psów z przewagą koloru białego.
ZACHOWANIE I CHARAKTER
Inteligentny i bystry pies. Jego predyspozycje wymagają, aby praca, którą wykonuje, dawała mu radość i pozwalała wykazać się inicjatywą. Uważny i podatny na szkolenie, uwielbia biegać i wykonywać zadania powierzane mu przez przewodnika. Właściciel psa powinien dysponować maksimum czasu i być osobą aktywną. Border collie potrzebuje pana o spokojnym usposobieniu, który będzie w stanie żyć z nim w harmonii i potrafić się z nim porozumieć, gdyż w przeciwnym razie border łatwo wymknie się spod kontroli. Border Collie to pies szczerze oddany swojemu właścicielowi, uległy i zrównoważony. Do obcych pełen rezerwy, lecz nie agresywny.

CHICHUACHUA
Jedna z ras psów, należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji Chihuahua. Istnieją dwie odmiany tej rasy: chihuahua krótkowłosy i chihuahua długowłosy.
RYS HISTORYCZNY
Rasa ta to potomkowie starożytnych, podobnych, ale nieco większych psów żyjących na dworach azteckich władców, znanych jako Techichi. Najstarsza rasa w Ameryce Północnej. Nazwa tej rasy psów pochodzi od miejscowości i stanu w Meksyku.
Opis rasy:
Cocker spaniel angielski, to niewielki, zgrabny, radosny pies myśliwski, o pięknej głowie z długimi uszami i wyrazistymi oczami. Stworzony został do pomocy myśliwemu w wypłaszaniu z zarośli ptactwa i drobnej zwierzyny , oraz aportowania postrzałków z wody.

Dziś jest to przede wszystkim uroczy pies wystawowy i do towarzystwa, lecz nie wolno zapominać o jego wrodzonej pasji łowieckiej......
Cocker z natury jest wesoły, łagodny i niehałaśliwy. Doskonale znosi podróże. Jest czysty, bardzo inteligentny i nadzwyczaj szybko się uczy.

W mieszkaniu zajmuje mało miejsca, nie bywa uciążliwy; zaszyje się w kąt, tak, że jego obecność jest mało odczuwalna; jednak gdy tylko go przywołamy, momentalnie jest przy nas, radośnie merdając ogonkiem, co jest dla tej rasy charakterystyczne i szczególnie ważne np. przy ringowej prezentacji na wystawie.

Obecnie hodowcy coraz częsciej zaprzestają kopiowania ogonkow u cockerowych szczeniat, a cocker z długim ogonkiem zyskał jeszcze na urodzie.......
Cocker spaniel może być idealnym kompanem do zabaw dla starszych dzieci, pod warunkiem, że jego opiekun od początku będzie z nim postępował konsekwentnie i poświęcał mu dziennie około 1,5 godziny na spacery i wykonywanie ćwiczeń, np aportowania różnych przedmiotów, co spaniele wręcz uwielbiają..... Ich pasją jest pływanie, dlatego podczas naszych wypraw za miasto i na urlopie, należy zapewnić cockerowi możliwość swobodnego korzystania z kapieli w czystej wodzie .
Na spacerach cocker z wielkim upodobaniem buszuje w zaroślach,jest wulkanem energii, pełen inwencji i temperamentu .
Po powrocie z polowania, lub spaceru, dużo czasu poświęca swojej toalecie,wyciągając zębami z sierści grudki błota, czy śniegowe kulki, oraz przyczepione do włosów kawałki gałązek i liście.....
Jego efektowna szata - z długimi frędzlami na uszach, łapach , pod brzuchem i na ogonie, - wymaga starannej pielegnacji- czesania i szczotkowania - conajmniej 2-3 razy w tygodniu , oraz okresowego fachowego strzyżenia i trymowania (około 5 razy w ciągu roku , a u psów wystawowych- jeszcze częściej.

Chyba żadna rasa nie posiada tyle różnorodnych kolorystycznych odmian, co cocker spaniel angielski........
Pod względem umaszczenia cocker spaniele dzielą się na 2 grupy :
1/ cockery "jednomaściste " : czarne, złote, czarne-podpalane , czekoladowe, czekoladowe -podpalane i sobolowe (w różnych wariantach nasycenia koloru)
2/ cockery " kolorowe " , czyli łaciate i przesiane , o bardzo szerokiej gamie kolorystycznej, gdzie na białym tle są kolorowe łaty lub przesianie.
Dzisiejsze spaniele, hodowane w przemyślanych skojarzeniach, nie przejawiają w swoim zachowaniu nieuzasadnionej agresji, co niestety zdarza się jeszcze u tych, niewiadomego pochodzenia, rozmnażanych bez kontroli, tzw. " porodowodowych", lub " bez papierów ", kupowanych na wszelkiego rodzaju targowiskach i u przygodnych " pseudohodowców ".
Dlatego bezpieczniejszym zawsze bedzie zakup szczenięcia z udokumentowanym pochodzeniem , ze sprawdzonej hodowli.

Nie jest to rasa , którą można trzymać w kojcu, a wręcz karygodne jest trzymanie cockera na łańcuchu " przy budzie ".

Na ogół cocker cieszy się dobrym zdrowiem, jednak , jak każda rasa, ma i on " słabsze punkty " , którymi są oczy i uszy, wymagajace u tej rasy szczególnej pielegnacji.
Relacje cockera z innymi psami i domowymi zwierzakami zazwyczaj są bardzo dobre. Przeciętna długość życia to około 10-12 lat.

środa, 20 kwietnia 2011

  Buldog francuski jest czysty, miły, prawie nie linieje, łatwo go wychować, nie ma przykrych przyzwyczajeń i nie potrzebuje dużo ruchu.

Buldog francuski najlepiej nadaje się dla starszych ludzi bo wtedy jest oczkiem w głowie swego pana/ni a buldog francuski uwielbia być w centrum zainteresowania. Buldog francuski kocha rodzinę, jest wspaniałym kompanem do zabawy z dziećmi.

Ogólnie mówiąc, bez trudu przystosowuje się on do różnych warunków i sytuacji, nie przysparza dużo pracy, ale jest szczęśliwy jedynie w bliskim kontakcie ze swoją rodziną.

Buldog francuski jest bardzo inteligentny, o miłym usposobieniu, delikatny i przymilny. Chodzi chętnie na spacery tylko dlatego bo uwielbia być ze swoim państwem. Kocha zabawy, pieszczoty i wszystkie chwile spędzone z właścicielem. Może się zadowolić trzema krótkimi spacerami w sąsiedztwie miejsca zamieszkania. Jest wspaniałym towarzyszem dla ludzi mieszkających w blokach. Jest uważny, chętny do zabawy, mało szczeka.

Oczy i zmarszczkę na nosie trzeba utrzymywać w czystości. Sierść łatwo pielęgnować. Buldogi francuskie są bardzo wyczulone na ton głosu właściciela i potrafią wyczuć złą atmosferę w domu. Kocha dorosłych i dzieci jak również zwierzęta małe i duże, jednym słowem charakteryzuje się wielkim umiłowaniem do życia i świata.

Należy do psów o skróconej kufie, dlatego też trzeba mieć to na uwadze. W upalne letnie dni należy zapewnić mu cień i stały dostęp do wody.
  
Malamut - pies niezwykły pod każdym względem. Z pewnością każdy hodowca jest gotów powiedzieć to samo o rasie, którą hoduje. Jak jednak wytłumaczyć to niesamowite połączenie urzekającego, prymitywnego typu urody tak bardzo kojarzącego się z dzikim wilkiem, z nieprzeciętnie łagodnym i przyjacielskim w stosunku do człowieka charakterem? Łagodny wilk - na pierwszy rzut oka nieprawdopodobne, a jednak możliwe. W wielu publikacjach spotkacie się określeniem, że malamut nie jest psem dla każdego. I taka właśnie jest prawda. Często decydujemy się na posiadanie psa danej rasy kierując się wyłącznie wyglądem, a nie zwracając uwagi na jego charakter, temperament, uspsobienie czy użytkowość. Stworzyliśmy więc dla Was niniejszy możliwie obiektywny "Opis Rasy" nie ukrywając wad i nie szczędząc zalet tak, abyście mogli przeczytając go zadecydować czy chcecie zostać szczęśliwymi właścicielami malamuta
.... czy też nie.
Od setek lat husky syberyjski to niezastąpiony pomocnik koczujących hodowców reniferów, a także osiadłych rybaków i myśliwych obszaru położonego między Leną, Morzem Beringa i Morzem Ochojskim w Rosji. W 1908 roku rosyjski handlarz futer przywiózł te psy po raz pierwszy na Alaskę, gdzie odbywały się już wyścigi psich zaprzęgów. Szybkie i piękne husky okazały się bezkonkurencyjne i prędko zyskały zwolenników. Zaprzęg husky wiozący szczepionkę przez 674 mile uratował miasto Nome przed epidemią dyfterytu.

Ta legendarna trasa stała się obecnie najdłuższą trasa sportową, nobilitującą zaprzęgi i musherów ( przewodnik psich zaprzęgów) z całego świata. W latach 70-tych syberian husky zyskał popularność w Europie. Pies ten, o fascynująco niebieskich oczach ( moga być też brązowe, nie jest zresztą idealnym psem rodzinnym i do trzymania w domu. Jego namiętność do biegania idzie w parze z wybitną pasją łowiecką. Poza tym pies ten jest bardzo samodzielny i samowolny. Nie bywa całkowicie posłuszny, chociaż uczy się bardzo szybko. Bardzo przywiązany do swojej rodziny, dla obcych także jest miły, nie nadaje się więc na stróża. Potrzebuje bardzo dużo wybiegu, na co nie zawsze można mu pozwolić ze względu na jego zapędy łowieckie. Z przyjemnością husky towarzyszy właścicielowi podczas jazdy na rowerze, joggingu, wyścigów wozów i sanek, w psich turniejach sportowych. Jest łatwy do pielęgnacji i niewymagający.

Wielkość: 57 cm
Masa ciała: 27 kg
Umaszczenie: wszelkie barwy
   Owczarek niemiecki długowłosy jest jedną z ras psów, należącą (według klasyfikacji FCI ) do grupy psów pasterskich i zaganiających. Owczarek niemiecki długowłosy wraz z owczarkiem niemieckim krótkowłosym należą do sekcji psów pasterskich (owczarskich). Odmiana długowłosa została uznana przez FCI od 1 stycznia 2011 roku

Rys historyczny Ogłoszony w 1891 roku wzorzec owczarka niemieckiego opisuje trzy odmiany tej rasy, a kryterium podziału stanowiła długość włosa:
Później standard ten był zmieniany, aż do roku powstania (1899) Związku Owczarków we Frankfurcie nad Menem. W Polsce powstał Związek Owczarka Niemieckiego Długowłosego 21 lipca w 1990 roku, założycielem którego była Marta Trzcińska. na terenie kraju odmiana ta także była hodowana w ramach Polskiego Klubu Psa Rasowego oraz Klubu Owczarka Niemieckiego Długowłosego w Polsce.
Do sierpnia 2010 roku Owczarek Niemiecki Długowłosy nie był uznawany przez FCI, ani żadne organizacje zrzeszone, tym samym także przez Związek Kynologiczny w Polsce. Dotychczas władze FCI argumentowały fakt nie uznania owczarka niemieckiego długowłosego tym, że długa sierść przeszkadza tym psom w pracy. W sierpniu 2010 roku FCI zatwierdziło owczarka niemieckiego długowłosego, nadając mu jednocześnie status odrębnej odmiany i wszelkie prawa wystawowe i hodowlane od dnia 1 stycznia 2011.

Wygląd ogólny Wzorzec rasy FCI jest wspólny dla obu odmian owczarka niemieckiego i określa go jako psa średniej budowy, o nieco wydłużonej i zwartej, dobrze umięśniony, o tkance suchej. Długość tułowia stanowi 110 - 117% wysokości psa.

Szata i umaszczenie Sierść owczarka niemieckiego długowłosego składa się z włosa okrywowego i podszerstka. Włos okrywowy jest długi, miękki i ściśle przylega na uszach, tylnych stronach kończyn, do śródręcza i stawu skokowego tworząc flagi, na udach zaś puszyste, jasne portki. Ogon puszysty z obfitym pióropuszem od spodu. Umaszczenie jest czarne z podpalaniem czerwonawym, płowym, żółtym lub jasnoszarym. Dopuszczalne jest także umaszczenie jednolicie czarne lub szare, śniade, czaprakowe - z maską, tak jak białe znaczenia w postaci plamki piersi i jaśniejszy kolor. Jednak te ostatnie nie są pożądane. Trufla jest zawsze czarna, bez względu na umaszczenie. Podszerstek jest szary, z wyjątkiem psów jednolicie czarnej maści. Niedopuszczalna jest maść biała lub łaciata.


Dziedziczenie genu długiego włosa Osobniki krótkowłose mogą być nosicielami recesywnego genu długiego włosa. Jeśli oboje rodzice krótkowłosi noszą taki gen, wówczas w miocie mogą urodzić się pośród szczeniąt krótkowłosych, szczenięta o włosie długim. Szczenięta długowłose wpisywane są wtedy do ksiąg rodowodowych Owczarków Niemieckich Długowłosych. Urodzone w takim miocie szczenięta krótkowłose mogą, ale nie muszą, nosić w sobie recesywny gen długiego włosa i w kolejnych pokoleniach mogą dawać w połączeniu z nosicielami genu długiego włosa, długowłose szczenięta. W miotach rodziców długowłosych nie mogą pojawić się szczenięta krótkowłose ani w pierwszym, ani w kolejnym pokoleniu. Krzyżowanie osobników długo i krótkowłosych jest zabronione. Współcześnie rodzicom krótkowłosym można wykonywać badania genetyczne na obecność recesywnego genu długiego włosa.

Zachowanie i charakter Owczarek niemiecki długowłosy jest psem szybko się uczącym i blisko współpracującym z człowiekiem, którego obecność jest niezbędna w prawidłowym rozwoju psa. Cechuje go duża odwaga, wierność i przywiązanie do właściciela. Sprawdzają się na szkoleniach różnego typu, nadają się jako psy rodzinne, policyjne, stróżujące, ratownicze i obrończe. Są aktywne i ruchliwe, wymagają codziennego zaspokajania tych potrzeb.

 Psy rasy Yorkshire Terrier (nazywane także york lub jork) są coraz bardziej znane w Polsce. Swoją popularność zawdzięczają niewielkim rozmiarom, niezwykłemu temperamentowi oraz, co chyba ważniejsze, wciąż rosnącej modzie na te małe pieski, szczególnie wśród gwiazd filmu i muzyki. York pochodzi z Wielkiej Brytanii, z hrabstwa Yorkshire położonego w północnym rejonie wysp. Rasa powstała ze skrzyżowania nie istniejącego już clydesdale terriera, skye terriera i maltańczyka. Początkowo jorki służyły biednym robotnikom do tępienia szczurów i myszy w domach, fabrykach, a nawet kopalniach. Obecnie, strojone w kokardki oraz psie ubiory, yorki spełniają raczej funkcję ozdobną, choć ich pierwotna natura daje się we znaki szczególnie u samców rasy york, które zawsze są skore do bójek i szczerzenia ząbków.

Wygląd rasy Yorkshire Terrier
Yorki to psy niewielkich rozmiarów, o wadze nie większej niż 3,5 kg i wysokości do 24 cm. Jorki zamiast sierści mają włosy, dzięki czemu nie linieją tak bardzo jak inne psy, są dzięki temu odpowiednimi psami dla osób, które na sierść są uczulone. Niestety, długie, czasami sięgające aż do ziemi włosy wymagają pielęgnacji, często powstają w nich kołtunki i wkręcają się w nie patyczki i nasiona roślin, a w zimie na łapach pojawiają się grudki śniegu.

Zachowanie yorków
Yorki mają wesołe usposobienie, mimo niewielkich rozmiarów potrzebują dużo ruchu. Najchętniej bawiłyby się cały czas na dworze. Są bardzo czujne i odważne, często złośliwe i nieposłuszne